سامانه هاي تصوير بردار حرارتي

سامانه هاي تصوير برداري حرارتي به دو نوع سرد شونده و غير سرد شونده تقسيم مي شوند.دوربين هاي حرارتي سرد شونده داراي قدرت تفكيك دمايي بالاتري بوده و از حساسيت دمايي بالاتري برخوردار هستند بنابراين داراي كيفيت تصويري بهتر نسبت به دوربين هاي غير سرد شونده مي باشند و لذا مي توان اهداف بيشتري را از اين طريق احصاء نمود. به همين خاطر اين دوربين ها نسبت به دوربين هاي غير سرد شونده داراي قيمت بيشتري مي باشند. دوربين هاي سردشونده داراي يك سامانه خنك كننده داخلي هستند كه عموماً از نيتروژن مايع بهره برده كه دماي كاري منفي 196 درجه سانتيگراد را براي آشكارساز فراهم مي كند. با توجه به اين قابليت، ميزان آشكارسازي اين نوع دوربين ها و سرعت واكنش نشان دادن آنها بيشتر است. كار كردن با اين دما و در ابعاد كوچك به خودي خود نيازمند فناوري بالايي است. به طور كلي دوربين هاي حرارتي بستگي به نوع دوربين و شرايط آب و هوايي محيطي ( گرم يا سرد ) بعد از روشن شدن ، مدت زماني جهت خنك شدن لامپ نياز دارند ( عمل Cooling )ودر هر دوربين حرارتي روش هاي خنك كنندگي و زمان سرمايش متفاوت است .
داده هاي حرارتي هم در روز و هم در شب دريافت مي شوند، قبل از طلوع خورشيد زمان مناسبي براي تهيه تصاوير حرارتي از زمين است زيرا گرماي سطح زمين در طول شب تثبيت شده و در نتيجه تمايز حرارتي پديده ها بارزتر خواهد شد. اسپانيا و ايلات متحده آمريكا اولين كشورهايي بودند كه استفاده از اين سامانه ها را در جنگ جهاني دوم گسترش دادند.